Cuadro de Margarita Garcia Alonso.
Ansias
                                     caen
como cortinas 
                              del ocaso
se llevan todos
                           los colores
las texturas 
                         y las formas.  
Mis párpados me
                               arrastran
hacia un mar terrible
                               distante
de mi piel
donde sólo habitan
                         impalpables
los sueños.
Mis sueños 
                           nada dejan
me traicionan
                               alevosos
dibujando otras vidas 
                             a mi vida.  
Y cada noche
                       endemoniada
suceden esos
                       raros excesos                                
sin poder apenas 
                                 evitarlo.  
Ansío la noche única 
                       y definitiva
en la que no pueda
                          sino yacer 
bajo el fuego de otra piel
                       apasionada
que se funda por siempre
                        con la mía
Sin párpados cerrados
                    
y sin sueños. 
Félix Anesio, Noviembre 2012.

todo mi agradecimiento a maragarita garcia alonso...
ResponderEliminarMuito bonito poema e a ilustração um luxo!
ResponderEliminarBellisimo Lelix. Felicitaciones de verdad.
ResponderEliminarPablo Roman (Amigo de luis, España)
muchas gracias, pablo!
Eliminar